درباره ما

در پارسی به عقاب آلُه یا آلوه گفته می شود. ریشه این واژه در پارسی میانه āluh است.
در نامه پهلوی کارنامک ارتخشیر پاپکان (کارنامه اردشیر بابکان) در بخش ۱۴ بند ۱۲ آلوه به معنی عقاب بکار رفته‌است.
جزء اول کلمه الموت هم «اله» بوده که به معنای آشیانه عقاب می‌باشد. علامه ابوریحان بیرونی عقاب عربی را به «آله» فارسی ترجمه کرده است و نیز در همه‌ی فرهنگ‌ها آله به‌ معنای عقاب آمده و در بسیاری از لهجه‌های کنونی فارسی نیز چنین است.
عقاب طلایی با نام علمی Aquila chrysaetos یکی از پرندگان بومی ایران بالاخص رشته کوه زاگرس بوده که در قرون گذشته از نماد آن بر پرچمهای حکومتهای مختلف پارسی استفاده شده‌است. از جمله پرچم دوره هخامنشی و نمادهای به جامانده از کوروش و نیز درفش کاویان که تا سالها به عنوان نماد برتری، قدرت و عدالت‌خواهی در جنگها پیشاپیش سپاه برافراشته و حمل شده‌است.
همان‌طور که ذکر شد این پرنده یکی از جانوران بومی رشته کوه زاگرس و همچنین قله گروس می‌باشد و از دیرباز با نامهایی همچون دال یا آلُه از سوی بومیان منطقه خطاب شده و مانند گذشته نمادی از این مرز و بوم کهن است.